@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6/2 วันที่ 2 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6/2 วันที่ 2 เม.ย. 57

สุริยงยังรออยู่ที่เดิม จู่ๆ ฝนก็ตกมาซู่ใหญ่ สุริยงตกใจมองหาที่กำบัง ..ระหว่างกำลังวิ่งไปสมุดแฟ้มงานก็ร่วงลงพื้น กระดาษหล่นเกลื่อน สุริยงรีบก้มลงเก็บท่ามกลางฝนที่กระหน่ำลงมา ทันใดนั้นก็มีร่มยื่นเข้ามากันฝนให้..สุริยงเงยหน้าพบว่าคนที่ถือร่มอยู่ก็คือเขมชาติ เธอจึงออกจะแปลกใจไม่น้อย..สองคนยืนอยู่ในร่มคันเดียวกัน

“กลับได้แล้ว” เขมชาติเดินไปเลยพร้อมร่ม...ฝนจึงตกใส่สุริยงเหมือนเดิม...สุริยงจำต้องวิ่งตามหัวซุกหัวซุน เขมชาติยิ้มร้าย

เขมชาตินั่งรออยู่ในรถแล้ว สุริยงเปิดประตูเข้ามาในรถตัวเปียกซ่ก ชายหนุ่มปรายตามองแล้วก็พูดกวนๆ


“ระวังอย่าทำให้เบาะรถเปียก!ผมไม่ชอบ!”

สุริยงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดแขน เช็ดเสื้อผ้า ซับๆ แล้วก็แกล้งสะบัดผ้าฟึ่บ!น้ำกระจายใส่หน้าเขมชาติ.. “อุ๊ย ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจอะไร.. แบบนี้มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆ”

“เหมือนกับที่ผู้อำนวยการ ตั้งใจแกล้งให้ดิฉันยืนรอ จนฝนตกน่ะหรือคะ?” เชมชาติชะงัก “ถ้าใช่...ก็ถือซะว่า..เราหายกัน”

เขมชาติมองหน้าสุริยงด้วยความแค้นเคือง ก่อนจะเบือนหน้าหนีออกรถไปอย่างแรง ทำให้สุริยงรีบคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดแทบไม่ทัน

ที่ส่วนการผลิตในโรงงานยังเปิดไฟสว่างโร่ วิบูลย์และสมคิดคุยกันอยู่ในห้องย้อมด้าย คนบางตา

“ที่โรงงานไม่ได้มีปัญหา อ้าวววว..แล้วคุณเขมสั่งให้ผมมาทำไมเนี่ย?” วิบูลย์งง

“ผมแวะมาเตรียมจัดงานต้อนรับลูกค้าตั้งแต่เย็น ไม่มีอะไรผิดปกตินะ..”

“แต่คุณเขมบอกผมแบบนั้นจริงๆ ขนาดผมบอกคุณสุรถเสีย ผมต้องไปส่งที่บ้าน ก็ยังรีบไล่ให้ผมมาโรงงาน บอกว่าจะไปส่งคุณสุให้เอง”

หันขวับมา “นั่นไง!!ผมว่าเพราะเหตุผลนี้แหละที่คุณเขมส่งคุณมาที่นี่”

อีกฝ่ายยังงงตามไม่ทัน “เหตุผลอะไร”

“ก็คุณสุไง ...ผมว่านะ..คุณเขมจะต้องหาจังหวะคุยกับคุณสุเรื่องลาออกแน่ๆ”

“ขนาดนั้นเลย ที่จริง..บอกตรงๆไม่ต้องให้ผมขับรถมาก็ได้นะครับ รถติดยังกะอะไรดี นั่งจนก้นชาไปหมดแล้ว”

“เอาน่า.. ยอมก้นชา ถ้าคุณเขมเปลี่ยนใจไม่ให้คุณสุลาออกได้ ถือว่าคุ้ม!”

วิบูลย์นิ่งคิดแล้วจึงพูดต่อ “แต่...มันต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ? มันมากไปหน่อยหรือเปล่า”

“พูดยังกะไม่รู้ว่าคุณเขมเป็นยังไง..แค่นี้ไม่มากไปหรอก”

สมคิดยิ้มชิลล์ แล้วก็หันไปทำงานต่อ วิบูลย์ยืนอยู่ที่เดิม......คิดทั้งที่ยังรู้สึกค้างคาใจอยู่ดี

รถเขมชาติจอดลงที่หน้าบ้านสุริยง .. สุริยงหันมาทางเขมชาติ

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”

“เดี๋ยว!” สุริยงหันมา เขมชาติพูดโดยไม่มองหน้า “เรื่องลาออก ผมไม่ให้ออก!”

สุริยงเองก็ตอบไปเรียบๆทว่าหนักแน่น “ไม่ให้ออก .. ดิฉันก็จะออกค่ะ”

“ทนรับความจริงไม่ได้ก็ “หนี” ไม่กล้าบอกความจริงก็ “หนี”!”

“ดิฉันไม่เคยหนี”

“แล้วที่เขียนข้อความทิ้งไว้ แล้วหายไปแต่งงาน เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนนามสกุล ชุบตัวใหม่ ไม่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง... ถ้าไม่เรียกว่า “หนี” แล้วเรียกว่าอะไร” ชายหนุ่มขึ้นเสียงดัง

สุริยงสวนกลับ “เรียกว่า “เริ่มต้นชีวิตใหม่” ในเมื่อเงื่อนไขในชีวิตมันเปลี่ยนไป..เราจะอยู่แบบเดิมไม่ได้ เพื่อความอยู่รอด เราก็ต้อง “ทิ้ง” อะไรเดิมๆ แล้วก็เริ่มต้นสิ่งใหม่ ..” เขมชาติสะอึก “แต่ถ้าผู้อำนวยการจะคิดว่ามันคือการ “หนี” ดิฉันก็จนปัญญาจะอธิบาย” สุริยงหันไปจะลงจากรถ

แต่เขมชาติก็ยังไม่ยอมหยุด “ถ้าอดีตมัน “ทิ้ง” ได้ง่ายขนาดนั้น..ที่ผ่านมาคุณเคยรักใครบ้างหรือเปล่า!”

สุริยงชะงัก หันหน้าออกหน้าต่าง แววตาวูบนั้นเห็นคำตอบว่า “รัก” ที่เธอเคยมี..จนตอนนี้ก็ยังมีอยู่

สุริยงตอบด้วยน้ำเสียงแห้งผาก “ดิฉันแต่งงานแล้วนะคะ ไม่น่าจะต้องมาถามคำถามแบบนี้”

สุริยงเปิดประตูลงจากรถไป ... เขมชาติมองตาม รู้สึกยังไม่เคลียร์ เขมชาติเปิดประตูเดินตามมาราวีสุริยงที่ปรตูรั้ว

“แต่การแต่งงานก็ไม่ได้แปลว่าจะเคยมีความรัก บางคนแต่งเพราะหน้าตาทางสังคมบางคนก็แต่งเพราะเงิน!”

สุริยงรู้ว่าโดนแดกดัน หันมายิ้มไม่ยี่หระ “ใช่ค่ะ...สำหรับบางคนเงินสำคัญกว่าความรัก เคยได้ยินไหมคะที่เขาบอกว่า..ความจนเข้าทางประตู ความรักก็ออกไปทางหน้าต่างหมดยุคกัดก้อนเกลือกินแล้วค่ะแต่งเพราะรักแล้วไปลำบากด้วยกัน ... มีแต่ในนิยายน้ำเน่า”

“นี่คือตัวจริงของคุณ ... หรือว่าความอยากได้อยากมีทำให้คุณเปลี่ยนไป.. สุริยาวดีที่ผมเคยรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้!!”

“ดิฉันไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง แต่ดิฉัน..สุริยง รัตนชาติ คือคนแบบนี้ ดิฉันไม่ยึดติดกับอะไรในอดีตทั้งนั้น .. “ สุริยงมองหน้าเขมชาติ “เลือกจำแต่สิ่งที่ดีๆ อะไรที่จำแล้วทุกข์ก็ลืมมันไป” สุริยงหันหลังจะเข้าบ้าน

เขมชาติมองมาอย่างแค้นเคือง “แล้วคุณก็เลือกที่จะลืมผมใช่ไหม??? สุริยาวดี!!!”

“ถ้าผู้หญิงที่ชื่อสุริยาวดีทำให้คุณเจ็บ.....คุณก็ควรจะลืมเธอเช่นกัน!!!!”

เขมชาติสะอึกสองคนมองตากันไม่มีใครยอมใคร

ทันใดนั้นเสียง ไก่กับไข่ก็ดังมาจากในบ้าน “แม่หนูเล็ก!!! สุริยงสะดุ้ง เขมชาติเองก็รู้สึกได้

เอื้อตะโกนตามมา “นายไก่เพิ่งหายไข้ อย่าเพิ่งซ่าส์ วิ่งช้าๆหน่อย!!”

สุริยงตกใจ รีบดึงแขนออกจากมือเขมชาติ

ไก่กับไข่เปิดประตูรั้วผัวะออกมา “แม่หนูเล็ก !!!!” ไก่ไข่ชะงักกึกมองเขมชาติซึ่งปรายตามามองไก่ไข่อย่างไม่เป็นมิตร หน้าตาบ่งบอกว่าไม่รักเด็กอย่างแรง

“ไก่ไข่ สวัสดีเจ้านายคุณแม่ด้วยครับ”

“สวัสดีครับ”

เขมชาติไม่รับไหว้ ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะต้องวางตัวอย่างไร จึงแค่พยักหน้ารับ

“สวัสดีใคร” เอื้อส่งเสียงถามเด็กๆ เมื่อเดินออกมาจากในบ้านจึงได้เห็นเขมชาติยืนอยู่ “อ้าววววว คุณเขม”

สุริยงรีบตอบด้วยความร้อนตัว “พอดีหนูเล็กรถเสียน่ะค่ะ แล้วฝนก็ตกหนัก ผู้อำนวยการก็เลยขับรถมาส่ง”

“แล้วรถเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”

“ยังไม่ทราบเลยค่ะ ตอนนี้อยู่ที่อู่ พรุ่งนี้คงจะรู้ผล”

“งั้นพรุ่งนี้เช้าผมมารับไปทำงานเอง ตอนเย็นถ้าผมไม่ติดอะไรจะไปรับ ถ้าผมไปเองไม่ได้จะส่งคนรถไป จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณเขม”

เอื้อหันมาทางเขมชาติ ”ขอบคุณคุณเขมมากนะครับที่มาส่งหนูเล็ก ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมดูแลเอง” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร ทำให้อีกฝ่ายปั้นหน้าไม่ถูกต้องยิ้มรับนิดๆ ตามไปด้วย

“แม่หนูเล็กครับ ไข่หิวข้าว”

”อ้าว .. แล้วนี่ยังไม่ได้ทานกันเหรอ”

“นายสองคนเขารอทานพร้อมหนูเล็ก งั้นเรารีบเข้าบ้านกันดีกว่า ก่อนที่จะมีเด็กเป็นลมเพราะความหิว คุณเขมอยู่ทานด้วยกันไหมครับ?”

”อย่าดีกว่าครับ ผมไม่อยากรบกวนเวลาของครอบครัว ผมขอตัว!”

เอื้อหันมาทางสุริยงพลางโอบไหล่ไก่กับไข่เดินเข้าไป ชายหนุ่มคุยกับสุริยงและเด็กๆด้วยเสียงนุ่มนวลบรรยากาศอบอุ่น น่ารัก

“นี่หนูเล็ก วันนี้ผมทำคูสคูส (Couscous) ของโปรดคุณด้วยนะ ทำเสร็จตั้งแต่เย็น อุ่นแล้วอุ่นอีก หอมฟุ้งไปทั้งบ้านเลย”

ไก่รีบบอก “ใช่ครับ ห๊อม หอม”

ไข่เองก็ช่วยสนับสนุน “น่ากินมากกกกกก”

เขมชาติเดินมาถึงรถ สายตาของชายหนุ่มเห็นสุริยง เอื้อ และไก่ ไข่ เดินเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข

สุริยงหัวเราะเบาๆ “ขนาดนั้นเลย ต้องรีบเข้าไปดู ว่าหอมน่ากินจริงๆหรือเปล่า”

ไก่ไข่แย่งกันตอบทันที “จริงๆคับ!!!!”

“ทำหน้าที่ได้ดีมากกกก เดี๋ยวพี่เอื้อมีค่าโฆษณาให้”

เขมชาติเห็นแล้วยิ่งเครียด ใจคิดริษยาความสุขทั้งสี่คน

เมื่อกลับถึงบ้านเขมชาติก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงว่ายน้ำอย่างบ้าคลั่ง เหมือนระเบิดความแค้นผ่านทางการจ้วงลงน้ำ แล้วก็พุ่งพรวดขึ้นจากน้ำแววตาเต็มไปด้วยความแค้น...ครุ่นคิดหาทางเอาคืน

ที่บ้านสุริยงตอนเช้ามืด มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

สุริยงควานหยิบมือถือมาดูก่อนจะกดรับอย่างงัวเงีย “คุณวิบูลย์..สวัสดีค่ะ...”

พูดยังไม่ทันจบดี เสียงวิบูลย์ก็สวนขึ้นมา “ขอโทษนะครับที่โทร.มาเช้าแบบนี้ พอดีคุณเขมโทร.มาสั่งให้ผมไปรับคุณสุที่บ้าน แล้วก็พาคุณสุไปโรงงาน ต้องให้ถึง 7 โมง บอกว่ามีงานด่วนมาก จะให้คุณสุทำครับ”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6/2 วันที่ 2 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3